Training in de Pastorie

Toen ik thuis kwam en het konijn begroette met een aai, werd ik er weer aan herinnerd. Ik was zojuist losgeknipt van een groep mensen waarmee ik twee intensive dagen heb beleefd. Bij het aaien van het konijn, zag ik om mijn pols namelijk de gekleurde wollen draad die ik meekreeg en om mijn pols had gedraaid. We stonden bij de laatste oefening in een kring en gooiden een bolletje wol naar elkaar zodat er een mooi wollen web ontstond. Deze werd losgeknipt nadat je, met een mooie wens, afscheid nam van de groep. 

Ik vind het altijd weer bijzonder wat een intense beleving je kunt hebben met de wildvreemde mensen, die voor een aantal dagen tot elkaar veroordeeld zijn. Deze keer was ik bij een training waar ik vanuit mijn werk als praktijkassistent van de verloskundigenpraktijk heen mocht. 

Bij binnenkomst, in de mooie pastorie naast een kerk, was het aftasten. Kende ik toevallig iemand? Bij wie en waar zou ik gaan zitten? Ik had geitenwollensokken meegenomen. Ik trok ze aan en vond dat toch een beetje spannend. Even vroeg dat kleine meisje in me zich af of ze me niet uit zouden lachen. Al snel brak het ijs door de twee leuke dames die het geheel leidden en dit duidelijk vaker gedaan hadden. In de eerste koffiepauze stond ik met drie ‘collega’s’ te praten. Je zoekt dan, naast dat we allemaal in de geboortezorg zitten, (onbewust) naar overeenkomsten. “Heb jij kinderen?” vroeg ik aan de vrouw voor mij. “Ja één, zij is nu bijna 10 jaar geleden overleden tijdens de bevalling.” Oef! Ze vertelde er mooi en vol emotie over, zonder stromende tranen. Respect voor deze vrouw. Haar kind en deze ervaring zal zij de rest van haar leven met haar meedragen. (Had ik het net over uitlachen omdat ik SOKKEN aan had?) 

Toen ik nog een kopje thee haalde, hoorde ik  achter mij: “Zet jij ook spiralen?” Mevrouw de koster, die het ook hoorde en de lege kopjes ophaalde, liet nog net niet het dienblad uit haar handen vallen. Ze heeft de ruimte vast wel vaker aan andere, niet christelijke, groepen verhuurd maar “Zet jij ook spiralen?” was haar zo te zien niet eerder ter ore gekomen. 

In de middag werd er aardig wat gelachen, de spanning was eraf en we vonden elkaar aardig. Het was een behoorlijk interactief programma waardoor je elkaar snel leerde kennen. Je moest ook snel schakelen want je speelde geregeld een rol. Van zwangere of van begeleider of van de partner van de zwangere. Hilariteit alom toen het zo uitkwam dat de manlijke deelnemer, de zwangere was en zijn vrouwelijke collega zijn manlijke partner. Maar op zulke dagen lach je na 15 uur overal om. Gelukkig was er geregeld een pauze met thee, koffie en snacks; worteltjes, tomaatjes en chocola. Na de pauze was de schaal met chocola leeg. Buiten zag je het hangbuikzwijntje zich te goed doen aan de worteltjes en tomaatjes. We deden ook een spel waar op een grote dobbelsteen verschillende “emotie gezichten” stonden. Welke emotie kende je? Wanneer had je die emotie? Een manier om er achter te komen hoe iemand zich voelt of wel eens heeft gevoeld. Ja, hoe voel je je? Mooie vraag. Ik? Nu? Na deze intensieve dagen, met lieve mensen, met hun verschillende verhalen? In de pastorie, met in elke ruimte een beeld van Jezus aan het kruis? Ik? Ik voel me….GEZEGEND.