Reizen laat je groeien (ook je grijze haren)

“Grijs” zegt mijn man terwijl hij met zijn vinger over mijn haar strijkt. Ja, het is best mogelijk dat dat de afgelopen nacht hard gegaan is. Precies 24 uur geleden zaten we samen met onze dochter en haar vriend aan dezelfde biertafel onder de boom in onze tuin. Na het ontbijt reden we naar Schiphol. Een half jaar gaat ze stage lopen in Amman, de hoofdstad van Jordanië. Ze gaat werken voor hulporganisatie ‘Care Jordanië’. Er leven veel Syriërs, die uit hun land zijn gevlucht naar het aan het Zuiden grenzende buurland Jordanië. In de weken hiervoor was ik mezelf al niet meer. Voelde het afscheid (on)bewust naderbij komen. Afgelopen week de laatste zaken geregeld; geld, verzekeringen en gekuiste kleding kopen. In Jordanië lopen vrouwen niet allemaal meer met een hoofddoek om maar schouders en knieën bedekt is wel zeer gewenst en aanbevolen. Amman staat bekent om zijn gastvrijheid, tolerantie en gemoedelijkheid. In bepaalde bars schenken ze alcohol en mogen vrouwen hun blouse uittrekken en in een hemdje lopen. Voor westerse vrouwen erg aangenaam indien je de dagelijkse 36 graden in de zomer niet gewend bent. En ondanks deze wetenschap is het spannend. Voor mijn dochter in de eerste plaats. In de auto praten we luchtig om het vooral niet te zwaar te maken. We lopen mee tot we niet verder kunnen en dan is het afscheid toch echt daar en stromen de tranen rijkelijk. Daar gaat ze, mijn dappere meisje. We blijven nog zwaaien en zien haar bij de security haar tas legen. Ze spreekt met de meneer van de security, ik zie haar haar ogen afvegen en dan komt de goede man van zijn plek, loopt naar haar toe en geeft haar een dikke knuffel. Wat ongelooflijk aandoenlijk. “Bedankt meneer”, denk ik, “u heeft mij zojuist een grote dienst bewezen door mijn kostbare kind te troosten”. Hij zwaait nog naar ons en gaat dan verder met zijn werk. Mijn dochter gebaart dat we moeten gaan. Nog een keer zwaaien, nog een keer kijken. Ik loop weg maar mijn hele lichaam roept dat ik de verkeerde kant op loop. Naarmate de auto verder van Schiphol vandaan rijdt, wordt ik verdrietiger. Ik moet bij haar zijn, voor haar zorgen, haar geruststellen en de weg wijzen. Maar dat kan niet, ze is 20, ik moet het haar alleen laten doen. Ze appt dat ze vertraging heeft. Verdorie dan mist ze haar aansluiting in Rome denk ik gelijk. Ik ga opzoek naar de volgende vlucht naar Amman vanaf Rome. Die gaat ‘s avonds om 22:40 pas. Dan zal ze rond 3 uur in de nacht landen. Dat hadden we niet zo bedacht. Ik houd flighttracker nauwlettend in de gaten en zie dat haar vliegtuig naar Amman inderdaad vertrekt als zij nog bij de transferdesk staat op Rome. Even later belt ze op dat ze in een bepaalde ruimte wordt geloodst vanwege een verdachte koffer, ze heeft de woorden nog niet uitgesproken of ik hoor een enorme knal. “Ik ben ok, ik ben ok” roept ze. Ondertussen heb ik het niet meer. “Ze hebben de koffer onschadelijk gemaakt, denk ik”, zegt ze. “Gelukkig heb ik alle tijd voor mijn volgende vlucht”. Poeh mijn hartslag kan weer dalen. Zij ondergaat het laconiek en er is niets gebeurd. Dan kan het lange wachten voor haar beginnen. “Ik ga ff een Maccie knallen” laat ze even later weten. Ik ben zo week als wat en ga nu zeker geen relaas houden over het beroerde eten van de Mac Donalds en dat ze beter een salade o.i.d. kan halen. Ook deze vlucht heeft vertraging en om 23:59 wensen wij, inmiddels in dochterlief vanuit New York ook aangehaakt in de gezins app, haar een goede vlucht. Af en toe kijk ik op flighttracker. Ze vliegt de goede kant op. Om iets voor 3 stuur ik een foto van haar landende vliegtuig van flighttracker in de gezins app. En ja hoor even later komt ze weer op het net. Nu is het zaak om een betrouwbare taxi te vinden die haar naar haar nieuwe onderkomen voor het komende half jaar gaat brengen. Er is wifi in de taxi dus ik bel een tijdje met haar. De vriendelijke taxichauffeur zoekt net zolang met haar mee in het donker tot ze het juiste adres hebben gevonden. Dan gaan we allemaal even slapen, in New York is het inmiddels ook slaaptijd. Het mooie aan reizen vind ik ‘mensen ontmoeten’ en zeker ook jezelf. De nieuwe omgeving verkennen, zelf alles moeten uitvinden, andere culturen en eten leren kennen, het laat je groeien. Oké ook wat extra grijze haren. Ik bel de kapper en vraag om mijn grijze uitgroei te verven. Ik boek er dit keer ook maar een hoofdmassage bij.