Het avontuur is begonnen!

Eind maart vorig jaar was het zo ver, een positieve zwangerschapstest. Suzanne is zwanger… wij worden mama’s! Het avontuur kan beginnen!
Maar wat voor avontuur precies? Praktisch gezien kun je je goed voorbereiden op de komst van een baby. En dat hebben wij dan ook gedaan, enthousiast en blij als we waren. Een kinderwagen uitzoeken, klussen op de babykamer, meubels uitzoeken, een zwangerschapscursus doen, enzovoorts. Stuk voor stuk hele leuke dingen. Ik heb ook geen controle aan de verloskundige gemist, ik wilde alles meemaken!
Wat keken we uit naar de komst van onze “Uk” zoals we hem noemden toen hij nog niet geboren was. Maar tegelijk heb ik ook vaak tegen Suzanne gezegd dat ik me niet voor kon stellen hoe het zou zijn als er straks écht een baby zou liggen in het wiegje naast ons bed. Hoe het zou zijn als er een baby ligt te kraaien in de box. Want hoe het echt is, daar kun je je volgens mij niet op voorbereiden. En dat maakte het ook weer spannend. Vaak heb ik me afgevraagd of ik direct van hem zou houden, of hij anders zou zijn dan alle andere baby’s die ik ooit heb gezien.
En dan is het moment daar dat je je kind voor het eerst ziet en vasthoudt. Ik mocht hem aanpakken toen hij geboren werd en hem bij Suzanne op de borst te leggen. Het was niet te bevatten, zo mooi en bijzonder! En ja, je eigen kind is anders dan alle andere baby’s… Ons zoontje Luuk is de leukste, liefste, grappigste en mooiste baby die er is! Dat mag je als kersverse moeder wel zeggen toch?
En dan de kraamweek. Nou, dan kom je er wel achter dat je je niet overal op voor kunt bereiden… Zo had ik niet kunnen bedenken dat ik om 03.12 in de nacht boterhammen met pindakaas stond te smeren omdat we overdag geen tijd hadden gehad om genoeg te eten. Dat de kleinste dingen zoals eten koken ineens grote uitdagingen worden (lang leve de kant-en-klaar-maaltijden). Dat je na het badderen zelf ook wel toe bent aan een middagdutje. Oh ja, ik heb ook geleerd dat jongetjes echt over je handen heen plassen als je niet snel genoeg een schone luier om doet.
Maar gelukkig vonden we snel ons ritme met z’n drieën en nu voelt het alsof hij er altijd al is geweest. De komst van Luuk heeft Suzanne en mij nog dichter bij elkaar gebracht. We zijn een goed team samen en genieten enorm van ons nieuwe gezinnetje. Het avontuur is begonnen en we kijken uit naar wat er nog gaat komen!

Dit is een gastblog van Marianne Borkent. Marianne is getrouwd met Suzanne en sinds 9 december 2017 hebben ze een zoontje Luuk.

Weer een nieuw record!

Precies 15 minuten geeft de navigatie aan, naar het zojuist aan mij doorgegeven adres. Ik ben opgeroepen voor een bevalling,  7 cm ontsluiting dus snel erheen. Als ik de oprit naar de boerderij oprijd, rijd ik, een voor mij, andere wereld in. Ik zoek in het donker rond het grote huis naar de ingang. Uiteraard is de achterdeur open zoals dat “hoort” op een boerderij. In de enorme, Riviera maison ingerichte huiskamer, tref ik een meisje en een jongentje aan. “Word hier een baby’tje geboren?” vraag ik. Met grote blijde ogen zeggen ze beiden:” ik denk het wel” en ze schudden “ja” met hun hoofd. Terwijl ik mijn handen was, vraag ik of mama buikpijn had. “Ja, de hele dag en ook hele erge rugpijn, en ze heeft 4 wassen gedraaid.” Ik lach en vraag waar ik mama kan vinden. “Die deur, dan naar boven en dan rechts en dan de aller laatste deur.” Ik loop de met donker, hoogpolige tapijt bekleedde trap op. Het is allemaal even mooi en netjes overal. Boven tref ik een lange gang met heel veel hoge witte deuren met zwarte handvatten. Fijn dat ik gevraagd heb welke deur ik moet hebben. Het eerste wat ik zie wanneer ik de deur open, is een mooie rode placenta. Helaas, dat betekent dat het kindje al geboren is. Een stralende jonge moeder van 32 jaar, ligt in bed met een al even stralende vader, nog in werkkleding, ernaast. De verloskundige praat me bij en ik pak mijn taken op. Wat een prachtig meisje, en ze pakt de borst gelijk heel goed. De kinderen worden erbij geroepen en terwijl ze allemaal een beschuit met roze muisjes eten, kijkt de verloskundige kleine Hannah na. Als Hannah aangekleed mag worden door mij, roep ik de hulp in van haar grote broer en zus. Mama is euforisch en blijft maar foto’s maken. “Wie mag haar de kerk indragen?” roept grote broer. “Ik” roep ik. Ze kijken mij verbaasd aan. “Nee, de beide tantes waar Hannah naar vernoemd is mogen dat doen” zegt mama. Ik breng de kinderen naar hun slaapkamer en ze vertellen me bij elke deur waar we langs lopen wie daarachter ligt te slapen. “Wij gaan de familie bellen zegt mama tegen mij, maar dat duurt wel even hoor, we hebben een grote familie”. Oma die ook op de boerderij woont komt snel even om het hoekje kijken. De diep zwarte lange rok en vest staan in contrast met haar vriendelijke gezicht. Ik kan haar niet blijer maken door te zeggen dat ze Hannah wel mag pakken omdat ik haar toch moet temperaturen. Een heerlijk knuffelmomentje tussen oma en kleine Hannah. Als ik om 23:45uur het erf afrijd en weer “mijn gewone wereld” inrijd, bedenk ik me dat ik weer een record heb behaald. Ik mocht getuige zijn van de eerste levensuren van een 7e (!) kindje. Ze is geboren in dit heerlijke, warme gezin.

Ik (Saskia) ben gevraagd door Mamaplaats om voor hen te bloggen. Dit is mijn eerste blog die ik voor mamaplaats heb geschreven.

Saskia MoederZorg

Maakt mij niet uit.

Mijn jongste dochter is grappig. Zij laat ons thuis lachen en verbazen met haar taal die die “gasten” van die leeftijd tegenwoordig spreken. Zo zegt ze sinds een paar maanden vaak, de inmiddels  door ons hele gezin overgenomen, zin: “Maakt mij niet uit.”  En dan op een bepaalde toon die ik helaas niet in mijn blog kan laten horen. Maar goed, ook wij zeggen nu regelmatig: “Maakt mij niet uit.” Als je er op let kun je het best vaak gebruiken. Bijvoorbeeld als ik haar vraag; “wat is er op je kamer gebeurd of hoeveel heb je gisteravond wel niet gedronken?”  Dan krijg je dus dit antwoord: “maakt mij niet uit” en sta ik erbij als een verbaasde emoji met grote ogen.

Grappig  antwoord wel maar weinig volwassen natuurlijk en lastig voor iemand als ik met een zorgzame liefdestaal.

Afgelopen weekend bijvoorbeeld heeft mijn oudste dochter haar verjaardag gevierd. Door haar studie (en haar genen) is ze graag in het buitenland en ook nu woont ze voor 4 maanden in Brussel. “Mam, mag ik mijn hele klas uit Den Haag uitnodigen voor mijn verjaardag? Dan zien we elkaar weer even en het is zo’n leuke klas.” Natuurlijk mag dat, ik vind het prachtig zelfs! Al een week voor het feest ben ik in de supermarkt en in de keuken te vinden. Ik maak twee grote bakplaten appeltaart, heel veel verschillende hapjes en een enorme bietensalade. Naast haar klas komen er natuurlijk nog meer vrienden en familie.

Dan is het grote feest daar. De tafels staan vol met appeltaart, bekers, drank, turkse broden, chips, hapjes en de bietensalade. De kamer is redelijk gevuld met visite maar ik tel 8 van de 34 mensen uit haar klas. Daar blijft het, blijkt later, ook bij. Gelukkig heb ik dat busje niet gehuurd om ze van en naar het station te brengen. Als ik aan mijn dochter vraag waar de rest was, zegt ze “O, zo gaat dat.” Nou klas van mijn dochter uit Den Haag, mijn man en ik eten de hele week bietensalade met appeltaart toe.

Maarja, jullie zullen wel denken, “maakt mij niet uit”!

Saskia MoederZorg

Het is Én... Én

Gisteravond waren we weer, traditiegetrouw, aan het proosten. De avond voor de verjaardag van onze dochter. En traditiegetrouw begin ik weer over de bevalling. 22 jaar geleden om deze tijd…. In dit gezelschap omschrijf ik tot in detail mijn bevallingsverhaal. Is het door hun geboorteverhalen dat mijn dochters niet staan te springen om een bevalling? Realistisch is het een ieder geval wel. Ik kan niet zeggen dat ik realistisch mijn bevalling inging. Waarom vertellen we elkaar deze bijzondere ervaring niet helemaal eerlijk? Sneu voor de dames die nog moeten? Niet klagerig of ondankbaar willen overkomen? In mijn werk ben ik aanwezig bij bevallingen en zie ik het weer terug. De helse pijn, de vreselijke angst, het totale verliezen van de controle, de uitputting en vooral het overvallen worden door iets waar je je absoluut geen voorstelling van had kunnen maken. Maar je kunt wel bedacht zijn op bepaalde details als we die eerlijk zouden vertellen. Zoals het hoofdje dat er niet als een rond bolletje, inclusief baby krul, uitkomt. Dat je ontlasting verliest tijdens het persen en wanneer je niet zelf plast halen ze je urine er met een buisje uit en vangen dat op in een schaaltje. Dat je op je minst charmant, bij voorbeeld op handen en knieën, de weeën opvangt. (en dat is niet de enige oncharmante houding tijdens je bevalling) Dat je lichaam, na de geboorte, onder het meconium (=zwarte teerachtige baby poep), witte vette huidsmeer, bloed en slijm zit. En waar we het ook niet over hebben maar (zachtjes praten) je onderkant komt er nooit meer zo uit te zien zoals het was. De meeste vrouwen scheuren in of worden ingeknipt aan de onderkant tijdens de bevalling. En dat moet gehecht worden. Met een soort vishaak probeert de verloskundige “de bloederige, opgezwollen boel”  weer aan elkaar te hechten. Terwijl ik dit opschrijf voel ik me schuldig. “Dit kun je zo niet opschrijven, dat kun je niet maken”
Waar komt dat toch vandaan?  

We mogen maar één kant van dit ingrijpende verhaal vertellen. En dat is de “best zware maar mooie bevalling gehad” kant. De euforie, de verwondering, de blijdschap en opluchting. Een levend warm mens, van jou, ligt hier op je buik, onwerkelijk groot geluk. Natuurlijk! Zeker!

Toch wil ik het gezegd hebben: terwijl de hele wereld sliep, heb ik een topprestatie

geleverd. En dat was Én.. de mooiste ervaring van mijn leven Én… de meest traumatische.

Saskia MoederZorg

p.s. Nu ik docent HypnoBirthing ben en geboortecursussen geef weet ik hoe je veel mooier, zachter en fijner kan baren.